بهترین آموزشگاه موسیقی در شمال تهران سه راه اقدسیه

ساز تار

ساز تار از مهمترین سازهای زهی ایران دارای ویژگیهای اصیل و سنتی قومی ایرانی است.

مشخصات:

1- تار دارای شش سیم بوده كه بوسیله زخمه و مضراب فلزی یا شاخ نواخته می شود.

2- تار بدنه یا كاسه اصلی ساز معمولاً دو تكه و از جنس چوب گردو و حتی توت كهنه می باشد كه به همدیگر می چسبانند.

3- پوست تار بره تودلی است.

4- دسته تار كه جداگانه ساخته شده و بعداً به كاسه وصل می شود به وسیله قطعات شاخ یا استخوان شتر تزئین شده.

5- خرك تار معمولاً از شاخ گوزن بوده.

6- پرده ها از جنس روده گوسفند.

لفظ تار در اصل سانسكریت و (تره) بوده است و از ابتدا با چهار و سپس پنج و در اواخر با شش سیم ساخته شد تار به

شكل امروزی سابقه طولانی و دوری ندارد.

میرزا حسینقلی با تار پنج سیمه و درویش خان با آن مانوس بوده و می نواخته اند.

تار سازان مشهوری همچون یحیی – استاد فرج الله اقدام به تكمیل زیبا سازی

و استاندارد نمودن تار شش سیم نموده اند

كه مشهورترین و كاملترین آنها را یحیی می ساخته همانطور كه گفته شد

مضراب تار یا از شاخ بسیار سخت و یا از فلز

است كه دسته آن موم گرفته شده طول تقریبی آن سه سانتیمتر است اما بطور معمول از جنس برنج است.

آموزشگاه موسیقی

اجزاء ساختمان تار

1) وزن متوسط آن بطور معمول 1700 تا 2200 گرم بوده و قسمتهای مختلف آن عبارتند از سرپنجه ، دسته ، نقاره، كاسه،

پوست، سیم ، گوشی، خرك، شیطانك و پرده

2) دسته تار بطور تقریبی 5/3×46 سانتیمتر است كه از محل سر پنجه با قطر 5/2 تا 3 سانتیمتر شروع و تا محل تلاقی به

كاسه 8 الی 10 سانتیمتر می رسد. دسته معمولاً از چوب گردو بوده .

3) تعداد پرده های تار 28 عدد بوده كه از جنس روده، نخ بخیه (رودة خرگوش یا گوسفند) و گاهاً نایلون می سازند.

4) جعبه گوشی (سر) در انتهای بالایی دسته قرار گرفته و از هر طرف سه گوشی بر سطوح جانبی جعبه كار گذاشته

شده است.

موسیقی ایرانی

موسیقی هر ملتی از روح و جان آن ملت سرچشمه گرفته استاز لرزش و طنین سیم‌های ساز می توان گذشته‌ی دردناک یا سعادت‌آمیز و انحطاط یا بزرگی یک ملت را شنید و حس کرد و می‌توان توسط موسیقی با گذشته هر ملتی آشنا شد موسیقی ایرانی.

موسیقی ایرانی همان طور که ناملایمات تاریخی را با تاثرات عمیق محفوظ داشته

و منعکس می‌کند به همان میزان منعکس‌کننده اقتدار و شکوه تاریخی ملت ما نیز هست.

به طوری که موسیقی هر ملتی از دو جزء ترکیب می‌یابد جزء اول را تکنیک و جزء دوم را ترانه‌های

ملی تشکیل می‌دهد.

در بسیاری از کتب قدیمی و باستانی، اختراع موسیقی را در جهان به (فیثاغورث) نسبت داده‌اند

ولی این فیثاغورث نه مخترع سی لحن باربد بود و نه از دستگاه‌ها و گوشه‌ها و ردیف‌های

موسیقی اصیل و ملی ایران اطلاع و آگاهی داشت، تاریخچه موسیقی کلاسیک و سنتی

ایران را باید در زمان‌های بسیار قدیم جست‌وجو کرده است.
اساتید و بزرگان علم و هنر و ادب مانند: باربد، نکیسا، سرکیس، بامشاد، رامتین، زریاب،

اسحاق موصلی، منصور زلزل، رودکی، ابونصر فارابی، بوعلی‌ سینا، عبدالقادر مراغه‌یی،

صفی‌الدین ارموی و خیلی‌های دیگر موسیقی ما را زنده نگه داشته و برای آن زحمت بسیار کشیده‌اند،

ولی هیچ یک نوشته‌ی آهنگ‌های زمان خود را برای آیندگان به نحو قابل استفاده‌ایی

به جا ننهاده‌اند، تا از این هزاردستان و نغمه‌های سحرانگیز آن به خصایص احوال روانی آنها واقف شویم .

آموزشگاه موسیقی

و نیز از قرون گذشته و زمان صفویه تا چند سال پیش قطعات موسیقی

ما که اکنون به صورت ردیف به زیور طبع درآمده سینه به سینه تعلیم می‌شده است

که اکنون، نه می‌توان گفت این ردیف‌ها، مجموعه‌ی ترانه‌های ملی است و

نه می‌توان گفت که ترانه‌های ملی مصالح ساختمانی این ردیف‌ها نبوده است،
بلکه باید گفت، این هر دو مجموعه منتخب آثار الهامات موسیقی‌دانان ملل تابعه ایرانی است

که از دو هزار و پانصد سال پیش باقی مانده و درین زمان به نسل حاضر تسلیم می‌شود

و در عین حال چنین نتیجه می‌توان گرفت که هر گاه از آغاز پیدایش خط موسیقی آ

ثار علماء و موسیقی‌دانان ما نیز ضبط شده بود.

اکنون به تحقیق از مجموعه‌ی تصانیف موسیقی جهانی کمتر نبود و معهذا کیفیت همین

کمیت در مقایسه با موسیقی ملل دیگر، سرچشمه‌های زاینده‌‌ای است.

موسیقی ایرانی که به تحقیق از موسیقی سایر ملل رویاانگیزتر است

و درین زمان کیفیت محسوس آن بر نیمی از ساکنین جهان نیز مقبول افتاده است،
پس از انقراض سلسله‌ی ساسانی بر اثر شکست‌ها و تاثیرات عمیق ملی و

طغیان و سرکشی‌هایی که موارد ناکامی‌های ما بود و در دو کیفیت ممتاز درآمد،

یکی حماسه‌سرایی و آمادگی برای مبارزات حیاتی و اثبات شخصیت و استقلال‌طلبی و یکی حالات واقعی یک شکست‌خورده و غم‌زده مغرور و امیدوار.
تا قبل از رواج خط، موسیقی در ایران به جز به شکل تعزیه‌خوانی معمول نبود.